Hissiyatım

Yeni yıla hüzünlü ve geleceğe dair umutlarım kırık bir şekilde girdim.

Türkiye'de saflar ayrılıyor, kimse kimseyi dinlemiyor, anlamaya çalışmak yerine bağırmak, gerçekleri öğrenmek yerine ezberlenmişi tekrarlamak prim yapıyor.

Hayat giderek hızlanırken kimsenin ince şeyleri anlamaya vakti olmuyor, 'olmak' yerine 'almak' önemli hale geliyor.

Sonunda kendimizi ve dünyayı tüketeceğimizi bildiğimiz halde gözümüz doymaz bir şekilde tüketmeye, sömürmeye ve sömürülmeye devam ediyoruz.

Sürekli bir yere, bir şeylere yetişmeye çalışırken odaklanamıyor, anda varolamıyoruz. Şu an yerine ya geçmişte takılı kalıyor ya da geleceğimiz için endişeleniyoruz.

Konforumuz bizim için o kadar önemli ki onu kaybetmemek için özgürlüğümüzü kaybettiğimizin farkına bile varmıyoruz.

Bu yıl yapmak istediğim bazı şeyler var.

Öncelikle bir durup, kendime bakmak istiyorum. Ne yapıyorum, ne yapmak istiyorum diye.

Sonra odaklanmak istiyorum. İçinde olduğum ana, okuduğum kitaba, yaptığım işe. Aynı anda otuz şey düşünmekten ve aslında hiç bir şey düşünmemekten yoruldum.